- yalançı
- 1. is. Yalan danışan adam, yalan danışmağı özünə adət etmiş adam. Yalançının biridir. Yalançının sözünə inanma. –Yalançının şahidi yanında olar. (Ata. sözü). Çünki o məlunların əxbarı əksər övqat nəticə bağışlayır, amma özləri yalançı və bədzatdırlar. M. F. A.. Doğru deyən olsaydı, yalançı usanardı; Avarə qalanlar dəxi bir söz də qanardı. M. Ə. S.. Yalançı çıxmaq – vədinə əməl etməmək, sözünü yerinə yetirməmək. <Cəmilə:> Yalançı çıxmayım deyə gəldim. S. H..2. sif. Süni, uydurma, qeyri-həqiqi, əsilsiz, saxta, doğru olmayan. Yalançı təbəssüm. Yalançı göz yaşları. – . . Atam heç şəhərli də deyil idi ki, bəylərə bazarlıq eliyə-eliyə axırda bir yalançı bəylik qazana idi. C. Məmmədquluzadə
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.